Als er één ding is dat ik heb geleerd in de wervingswereld, is het dat samenwerking vaak sterker is dan concurrentie. Vorige week nog zat ik met een organisatie die deze exacte zin gebruikte. Het deed me denken aan een orkest - het feit dat je al een violist hebt, betekent niet dat een cellist overbodig is.

In de praktijk zien we dat verschillende recruiters vaak verschillende talentpools aanboren. Het is als vissen in verschillende vijvers. De ene recruiter heeft misschien sterke banden in de Randstad, terwijl wij juist dat verborgen talent in Oost-Nederland weten te bereiken. Of andersom.

Een mooi voorbeeld hiervan zag ik bij een technisch bedrijf in Twente. Ze werkten al jaren met een gerespecteerd bureau, maar misten bepaalde profielen. Niet omdat dat andere bureau niet goed was - integendeel. Maar omdat elk bureau zijn eigen unieke netwerk en aanpak heeft.

Het gaat niet om het vervangen van bestaande recruitmentpartners. Het gaat om het verbreden van je horizons. In een arbeidsmarkt die krapper is dan ooit, kun je het je eigenlijk niet veroorloven om potentiële kanalen onbenut te laten.

Wat we vaak zien is dat verschillende recruiters elkaar juist versterken. Waar de een sterk is in senior professionals, bereikt de ander bijvoorbeeld jonge techneuten die net van school komen. Het is geen zero-sum game.

Het doet me denken aan die oude wijsheid: als je altijd doet wat je deed, krijg je altijd wat je kreeg. In de huidige arbeidsmarkt is dat niet meer genoeg. Nieuwe uitdagingen vragen om nieuwe benaderingen, nieuwe perspectieven, nieuwe netwerken.

En soms betekent dat: durven erkennen dat meerdere partners elkaar kunnen aanvullen. Want uiteindelijk gaat het niet om wie het talent levert, maar óf je het talent vindt dat je organisatie verder brengt.