Ik moest glimlachen toen ik deze tegenwerping weer hoorde tijdens een gesprek vorige week. Het doet me denken aan een situatie bij een van onze partners in de technische sector. "We redden ons wel," zeiden ze toen. Nu, zes maanden later, hebben ze via ons drie mensen aangenomen die ze eigenlijk 'niet nodig hadden'.

Het interessante is niet dat ze van gedachten zijn veranderd. Het interessante is waarom.

Wat we zagen was een patroon dat ik steeds vaker tegenkom: organisaties denken in termen van directe vacatures, terwijl de arbeidsmarkt allang niet meer zo werkt. Het gaat niet meer om het vullen van hokjes, maar om het spotten van kansen.

Neem Erik, een monteur die 'per ongeluk' in beeld kwam bij een van onze klanten. Ze had niet gesolliciteerd - ze was tevreden in haar huidige baan. Maar door onze unieke aanpak kwam ze in gesprek, en bleek ze precies die frisse blik te hebben waar het team naar snakte zonder het te weten.

Dit is waar het verschil zit tussen 'geen mensen nodig hebben' en 'geen vacatures hebben'. In de huidige arbeidsmarkt mis je als organisatie kansen als je alleen reageert op acute personeelsbehoefte. De echte voorsprong zit in het herkennen van talent dat je organisatie verder kan brengen - ook als daar nog geen functietitel voor bestaat.

Het is als een voetbalclub die zegt geen nieuwe spelers nodig te hebben, terwijl er een toptalent beschikbaar komt. Natuurlijk ga je dan het gesprek aan.

De realiteit is dat organisaties die denken 'geen mensen nodig' te hebben, vaak bedoelen: "We hebben nu geen acute problemen." Maar in een arbeidsmarkt die razendsnel verandert, is dat een riskante gedachte. Tegen de tijd dat je wél mensen nodig hebt, ben je al te laat.

Het mooie van mijn werk is dat ik dit dagelijks zie veranderen. Niet door organisaties te overtuigen dat ze mensen nodig hebben, maar door ze te laten zien welk talent er rondloopt. Want uiteindelijk wil niemand een toptalent aan zich voorbij laten gaan - ook niet als je 'eigenlijk niemand nodig had'.